امروز آخرین روز مرداد

امروز بی هوا, درست وقتی که مشغول گوش کردن موسیقی بودم احساس کردم که چقدددر خوشبختم و این را از یادآوری حرفهایی که گاهی از دهان دوستان و اطرافیان پریده حس کردم که چقدر دلشان میخواهد جای من باشم. امروز با اینکه هنوز هم این درد دنبالچه همراهم هست و امان بریده ام کرده اما به لطف قرص دیکلوفناک کمی ساکت است احساس خوشبختی کردم که به هدفم که تنها دکترا گرفتن در رشته مورد علاقه ام و کار تجربی بود و نه کار کردن و پول درآوردن رسیده ام. خوشبختم چون شوهر خوبی دارم که اگر پای غرورش را وسط نکشم همه جوره با من همراه و مهربان است و دوستم دارد. خانه ای داریم که به زعم آنها که مثلش را ندارند بالا شهر است. وضع و روزمان خدا روشکر خوب است. پدرم هم که وضع خوبی دارند. بیشتر آخر هفته ها باغ پدرم هستیم چیزی که تا تهران بودیم آرزویم شده بود. رمان خوانی که تا وقتی در عالم درس بودم برایم قشنگ نبود این روزها بسیار دلگرم و جذبم کرده و در طول روز فقط به دنبال وقتی هستم که بتوانم در سکوت داستان ها را دنبال کنم و این یعنی خوشی جدید این روزهای من. انروز داشتم فکر میکردم که اگر این درد دنبالچه نبود به زمان خودش من خوشبخترین دختر روی زمین بودم. 

پ.ن. شاید بهتر باشد حداقل یکسال دیگر یا تا بهبود این درد این خوشبختی و آسایش را تجربه کنم.

پ.ن. اوج خوشبختی من روزیست که تو عزیز دل را هم سالم در آغوش داشته باشم. به امید نزدیک شدن آن روز.

پ.ن.3. من اینقدر خوشبختم که خواجه امیری خواننده مورد علاقه ام آلبوم 30 سالگی اش را درست دو روز پیش از سی ساله شدن من یعنی 9 شهریور 95 انتشار میدهد تا برای تولد 30 سالگی ام هیچ چیز کم نباشد. ممنون از او. 

عروس...